A tradución é a síntese de proteínas nos ribosomas a partir da información contida nun ARN, o cal é unha copia realizada por transcrición dun xene do ADN. Por tanto, a tradución é o segundo proceso da expresión xenética despois da transcrición. A tradución só se pode producir nos ribosomas do citoplasma da célula, que están formados por dúas subunidades, que rodean o ARNm que se vai traducir. Na tradución, o ARN mensaxeiro descodifícase para producir un polipétido específico de acordo coas correspondencias do código xenético, que asocian cada codón (triplete de nucleótidos) do ARNm cun determinado aminoácido. Deste modo tradúcese a "linguaxe" de nucleótidos do ARN á "linguaxe" de aminoácidos das proteínas. A tradución comeza no codón de inicio AUG e acaba nun codón de parada (UGA, UAA, UAG). No proceso da tradución distinguimos catro fases: activación, iniciación, elongación e terminación. Mecanismos básicos: Activación: O lugar da síntese proteica é o ribosoma. A el deben chegar os
aminoácidos necesarios para a formación da proteína. Os aminoácidos son
traídos ao ribosoma por ARNt específicos. Os ARNt e os aminoácidos están
no citoplasma libres, pero unhas proteínas chamadas aminoacil ARNt sintetases
recoñecen determinados aminoácidos e determinados ARNt e catalizan o
enlace entre ambos, orixinando un aminoacil-ARNt. Esta formación dos
aminoacil-ARNt non pertence tecnicamente á tradución, pero é un paso
previo imprescindible chamado activación.
Os ARNt levan nun dos seus brazos unha secuencia de tres nucleótidos chamada anticodón, que é complementaria en bases con algún codón do código xenético. O anticodón do ARNt establece pontes de hidróxeno
co codón do ARNm exposto no ribosoma nese momento. Hai moitos ARNt con
anticodóns específicos e o recoñecemento codón-anticodón é fundamental
na síntese de proteínas, xa que é o que asegura que se introduza na
secuencia polipeptídica en crecemento o aminoácido axeitado, indicado
polos codóns do ARNm.
Tradución en eucariotas
É moi similar á procariótica. As principais diferenzas están na
iniciación. Ademais, a velocidade da tradución é significativamente
maior en procariotas (ata 17-21 residuos de aminoácidos por segundo) que
en células eucariotas (ata 6-9 residuos de aminoácidos por segundo)
Iniciación dependente da carapucha 5'
A iniciación da tradución supón a interacción de varias proteínas cunha marca especial situada no extremo 5'
das moléculas de ARNm. Os factores proteínicos asócianse á subunidade
ribosómica menor. A subunidade, xunto con algúns deses factores
proteínicos, móvese ao longo da cadea de ARNm cara ao seu extremo 3'
buscando o codón de inicio (normalmente o AUG), que indica en que punto se empeza a codificar a proteína (comezo do marco aberto de lectura).
Logo o ribosoma traduce a secuencia que hai entre os codóns de comezo e
parada nunha secuencia de aminoácidos, sintetizándose unha proteína.
Nos eucariotas e nas archaea, o aminoácido codificado polo codón de inicio é a metionina (nas bacterias era a N-formilmetionina). Todas as proteínas comezan, pois, por metionina, pero unha protease pode eliminar esa proteína despois de rematada a síntese proteica.
Iniciación independente da carapucha 5'
O exemplo mellor estudado de tradución independente da carapucha 5' en eucariotas é o IRES
(Sitio de Entrada ao Ribosoma Interno). O que a distingue da tradución
dependente da carapucha é que a independente non precisa que o ribosoma
empece a percorrer o ARNm desde o extremo 5' ata o codón de inicio. Os
ITAF (IRES trans-acting factors) poden colocar ao ribosoma no sitio de inicio, evitando a necesidade de percorrer o ARNm desde o extremo 5' da rexión 5' UTR
do ARNm. Este método de tradución foi descuberto recentemente, e ten
grande importancia en condicións que requiren a tradución de ARNm
específicos a pesar do estrés celular ou a incapacidade de traducir a
maioría dos ARNm. Exemplos son os factores que responden á apoptose.
No hay comentarios:
Publicar un comentario